Carlo Devlieger

OOST-VLAANDEREN

Carlo Devlieger

1e opvolger

Kamer van Volksvertegenwoordigers

Vader van één dochter, grootvader van een voor zijn leeftijd van 5 uitzonderlijk klaar denkende kleinzoon, +35 jaar getrouwd met de mooiste vrouw van de wereld, Ann Buckens. Belgische en internationale bedrijven kloppen bij mij aan voor het creëren, versterken of genezen van hun merken en voor de ontwikkeling van digitale marketingstrategieën (zo komen naam en branding van Voor U van ondergetekende ;-)). Mijn verslaving aan golf is pure quality time. Hey, how lucky can one get in life?

De disproportionele schade die het, op science-fiction gebaseerde, coronabeleid veroorzaakte bracht mij samen met Michael Verstraeten en mee aan de wieg van Viruswaanzin. Later richtten we samen ook de politieke partij PV&V op, die nadien exponentieel uitgroeide tot Vrijheid. En dan nu eerste opvolger voor de Kamer voor de partij Voor U, opgericht door wellicht momenteel de meest gepassioneerde vrijheidsstrijdster van ons land, Els Ampe.

Ik wil absoluut de politiek in omdat het Westen en onze waarden in gevaar zijn. Ze zijn in gevaar omdat degenen die verondersteld worden onze Westerse waarden en normen te verdedigen, zich laten meeslepen door een visie op de wereld die - onverbiddelijk - leidt tot socialisme en bijgevolg tot armoede. Het ontbreken van de moed voor het invoeren van een migratiebeleid onder (voor)waarden is mede oorzaak van het huidig verval maar één zwaluw in het beleid zal de lente niet maken. Het moet een en en herschrijven van zeker onze overheidstructuur en sociaal/maatschappelijk/economisch denken worden.

Helaas hebben de belangrijkste leiders van de Westerse wereld in de afgelopen decennia, gemotiveerd door een bien-pensant verlangen om anderen te helpen en anderen door het verlangen om tot een bevoorrechte kaste te behoren, het model van vrijheid verlaten voor verschillende versies van wat we modern collectivisme noemen.

Ik begin in de politiek om iedereen te vertellen en te tonen dat collectivistische experimenten nooit de oplossing zijn voor de problemen waarmee de burgers van de wereld te kampen hebben, maar - integendeel - de oorzaak ervan zijn. Maar voordat we deze discussie kunnen voeren, is het belangrijk om eerst naar de gegevens te kijken die ondersteunen waarom het vrije ondernemingskapitalisme niet alleen een mogelijk systeem is om een einde te maken aan de armoede in de wereld, maar het enige systeem - moreel wenselijk - om dit te doen.

Als we kijken naar de geschiedenis van de economische vooruitgang, kunnen we zien hoe, ongeveer vanaf het jaar nul tot het jaar 1800, het BBP per hoofd van de wereldbevolking praktisch constant bleef gedurende de hele referentieperiode. Als we kijken naar de grafiek van de ontwikkeling van de economische groei door de geschiedenis van de mensheid, dan zien we een grafiek in de vorm van een hockeystick, een curve, die 90 procent van de tijd constant bleef en vanaf de 19e eeuw exponentieel omhoog schiet. De enige uitzondering op deze geschiedenis van stagnatie vond plaats aan het eind van de 15e eeuw, met de ontdekking van Amerika. Maar afgezien van deze uitzondering bleef het BBP per hoofd van de bevolking over de hele periode, tussen het jaar nul en het jaar 1800, op mondiaal niveau stagneren.

Nu heeft het kapitalisme niet alleen een explosie van rijkdom gegenereerd vanaf het moment dat het werd aangenomen als economisch systeem, maar als je de gegevens analyseert kun je zien dat de groei gedurende de hele periode is versneld. Gedurende de hele periode -- tussen het jaar nul en 1800 -- bleef het groeipercentage van het BBP per hoofd stabiel op ongeveer 0,02 procent per jaar. Dat wil zeggen, praktisch geen groei. Vanaf de 19e eeuw, met de industriële revolutie, stijgt het groeipercentage tot 0,66 procent. In dat tempo zou er 107 jaar groei nodig zijn om het BBP per hoofd van de bevolking te verdubbelen.

Als we nu kijken naar de periode tussen 1900 en 1950, versnelt de groei tot 1,66 procent per jaar. We hebben niet langer 107 jaar nodig om het BBP per hoofd van de bevolking te verdubbelen, maar 66. En als we de periode tussen 1950 en het jaar 2000 nemen, zien we dat het groeipercentage 2,1 procent per jaar was, wat zou betekenen dat we het BBP per hoofd van de wereld in slechts 33 jaar kunnen verdubbelen. Deze trend is nog lang niet gestopt en is nog steeds actueel. Als we de periode tussen 2000 en 2023 nemen, versnelt het groeipercentage opnieuw tot 3 procent per jaar, wat betekent dat we het BBP per hoofd van de wereld in slechts 23 jaar kunnen verdubbelen.

Als we het BBP per hoofd van de wereldbevolking van het jaar 1800 tot nu bestuderen, zien we dat het BBP per hoofd van de wereldbevolking na de industriële revolutie meer dan 15 keer zo groot is geworden, waardoor er een explosie van rijkdom is ontstaan die 90 procent van de wereldbevolking uit de armoede heeft gehaald. We mogen nooit vergeten dat in het jaar 1800 ongeveer 95 procent van de wereldbevolking in bittere armoede leefde, terwijl dat aantal daalde tot 5 procent in het jaar 2020, vóór de pandemie.

De conclusie ligt voor de hand: het kapitalisme van de vrije markt is niet zoals groene dogmatici beweren, de oorzaak van onze problemen, maar is als economisch systeem het enige middel dat we hebben om een einde te maken aan honger, armoede en ellende op de hele planeet. Het empirisch bewijs is onbetwistbaar.

Daarom, omdat er geen twijfel over bestaat dat het vrije markt kapitalisme superieur is -- in productieve termen -- heeft de linkse doxa het kapitalisme aangevallen vanwege zijn moraliteitskwesties, omdat het -- volgens hen -- volgens zijn tegenstanders onrechtvaardig is. Ze zeggen dat kapitalisme slecht is omdat het individualistisch is en dat collectivisme goed is omdat het altruïstisch is. Daarom streven ze naar sociale rechtvaardigheid. Maar dit concept, dat de laatste tijd, niet in het minst onder impuls van Groen, Spa en PVDA, (terug) in de mode is geraakt, is al sinds 1830 een constante in hun politiek discours.

Het probleem is dat sociale rechtvaardigheid niet rechtvaardig is. Het draagt niet bij aan het algemeen welzijn. Integendeel, het is een intrinsiek onrechtvaardig idee omdat het gewelddadig is; het is onrechtvaardig omdat de staat gefinancierd wordt door belastingen en belastingen op een dwingende manier geïnd worden. Kan iemand van ons zeggen dat we vrijwillig belastingen betalen? Dit betekent dat de staat gefinancierd wordt door dwang en hoe groter de belastingdruk, hoe groter de dwang en hoe minder de vrijheid. Het idee van “tax the rich” is een evenzo grote dwangmatigheid. Ik stel daarom voor de rijken een geweten te schoppen door hen vrijwillig het bedrag van hun belastingen te laten bepalen. Hoeveel rijken zeggen niet meer belastingen te willen betalen maar dat technisch niet schijnen te kunnen. Wel, laat ze weldoen en tonen aan de mensen dat ze, net als u en ik, voor een eerlijkere verdeling zijn door hen toe te laten grote fiscale weldoeners te zijn met een vrijwillige substantiële bijdrage in de staatskas.

Degenen die sociale rechtvaardigheid propageren gaan uit van het idee dat de hele economie een taart is die op een andere manier verdeeld kan worden, maar die taart wordt niet gegeven; het is rijkdom die gegenereerd wordt, in wat - bijvoorbeeld - Israel Kirzner een proces van marktontdekking noemt. Als het goed of de dienst die een bedrijf aanbiedt niet gewenst is, gaat dat bedrijf failliet tenzij het zich aanpast aan wat de markt vraagt. Als het een product van goede kwaliteit produceert tegen een goede, aantrekkelijke prijs, zal het het goed doen en meer produceren.

De markt is dus een ontdekkingsproces waarin de kapitalist gaandeweg de juiste koers vindt. Maar als de staat de kapitalist straft voor zijn succes en hem blokkeert in dit ontdekkingsproces, vernietigt dat zijn stimulansen en de gevolgen daarvan zijn dat hij minder zal produceren en de koek kleiner zal zijn, wat schade oplevert voor de maatschappij als geheel.

Collectivisme - door deze ontdekkingsprocessen te remmen en de toe-eigening van wat ontdekt is te belemmeren - bindt de handen van de ondernemer en maakt het hem onmogelijk om betere goederen te produceren en betere diensten aan te bieden tegen een betere prijs. Hoe is het dan mogelijk dat de academische wereld, internationale organisaties, de politiek en economische theorieën een economisch systeem demoniseren dat niet alleen 90 procent van de wereldbevolking uit de meest extreme armoede heeft bevrijd en dit in een steeds hoger tempo doet, maar dat ook eerlijk en moreel superieur is.

Dankzij het vrije ondernemingskapitalisme is de wereld vandaag de dag op zijn best. Er is in de hele menselijke geschiedenis nog nooit een tijd van grotere welvaart geweest dan nu. De wereld van vandaag is vrijer, rijker, vreedzamer en welvarender dan op enig ander moment in onze geschiedenis. Dit geldt voor iedereen, maar in het bijzonder voor de landen die vrij zijn, waar ze economische vrijheid en de eigendomsrechten van individuen respecteren. Want de landen die vrij zijn, zijn 12 keer rijker dan de onderdrukte landen. Het laagste deciel van de verdeling van vrije landen leeft beter dan 90 procent van de bevolking van onderdrukte landen, heeft 25 keer minder armen in het standaardformaat en 50 keer minder in het extreme formaat. En alsof dat nog niet genoeg is, leven de burgers van de vrije landen 25 procent langer dan de burgers van de onderdrukte landen.

Om te begrijpen wat we verdedigen, is het belangrijk om te definiëren waar we het over hebben als we het over libertarisme hebben. Om het te definiëren neem ik de woorden over van de grootste held van de ideeën van vrijheid, Professor Alberto Benegas Lynch, Jr. die zegt:

“Liberalisme is het onbeperkte respect voor het levensproject van anderen, gebaseerd op het principe van non-agressie, ter verdediging van het recht op leven, vrijheid en eigendom, waarvan de fundamentele instellingen privé-eigendom, markten vrij van staatsinterventie, vrije concurrentie, arbeidsdeling en sociale samenwerking zijn, waarin het alleen mogelijk is om succesvol te zijn door je buren te dienen met goederen van betere kwaliteit of een betere prijs.”

Met andere woorden, de kapitalist is een sociale weldoener die zich de rijkdom van anderen niet toe-eigent, maar bijdraagt aan het algemene welzijn. Kortom, een succesvolle ondernemer is een held. Dit is het model dat ik voorstel voor de toekomst, een model gebaseerd op de fundamentele principes van het liberalisme: de verdediging van leven, vrijheid en eigendom.

Welnu, als vrij ondernemingskapitalisme en economische vrijheid buitengewone instrumenten zijn geweest om een einde te maken aan de armoede in de wereld; en we ons vandaag op het beste moment in de geschiedenis van de mensheid bevinden, waarom zeg ik dan dat het Westen in gevaar is?

Ik zeg dat het Westen juist in gevaar is omdat in die landen waar we de waarden van de vrije markt, privé-eigendom en de andere instellingen van het liberalisme zouden moeten verdedigen, sectoren van het politieke en economische establishment, sommigen [vanwege] fouten in hun theoretische kader en anderen vanwege machtsaspiraties, de fundamenten van vrijheid ondermijnen, de deuren naar het socialisme openen en ons mogelijk veroordelen tot armoede, ellende en stagnatie.

Want we moeten nooit vergeten dat socialisme en communisme altijd en overal een verarmend fenomeen is dat [heeft] gefaald in alle landen waar het is geprobeerd. Het was een economische mislukking. Het was een sociale mislukking. Het was een culturele mislukking. En het heeft ook meer dan 100 miljoen mensen vermoord.

Het essentiële probleem van het Westen vandaag is dat we niet alleen degenen moeten confronteren die, zelfs na de val van de [Berlijnse] Muur en het overweldigende empirische bewijs, blijven streven naar een verarmend socialisme (c.q. modern collectivisme), maar ook onze eigen leiders, denkers en academici die, onder een verkeerd theoretisch kader, de fundamenten ondermijnen van het systeem dat ons de grootste uitbreiding van rijkdom en welvaart in onze geschiedenis heeft gegeven.

Het theoretische kader waar ik naar verwijs is dat van de neoklassieke economische theorie, die een reeks instrumenten ontwerpt die, onbewust, uiteindelijk functioneel is voor staatsbemoeienis, socialisme en de afbraak van de samenleving en solidariteit. Het probleem van de neoklassieken is dat het model waar ze verliefd op zijn geworden niet overeenkomt met de werkelijkheid, dus schrijven ze de fout toe aan vermeende tekortkomingen van de markt in plaats van de premissen van hun model te herzien.

Het falen van de overheid in het beheersen van de complexiteit wordt opgepoetst met het dun laagje chroom zoals Europa of geo-politieke disruptie. Onder het voorwendsel van vermeend marktfalen worden regels ingevoerd die alleen maar leiden tot verstoringen in het prijssysteem, die de economische berekening belemmeren en daarmee ook besparingen, investeringen en groei.

Dit probleem ligt in essentie in het feit dat zelfs zogenaamd libertaire economen niet begrijpen wat de markt is, want als ze het wel zouden begrijpen zou

het snel duidelijk worden dat er onmogelijk zoiets als marktfalen kan bestaan.

De markt is geen vraag- en aanbodcurve op een grafiek. De markt is een mechanisme van sociale samenwerking waarbij vrijwillige uitwisseling [van eigendomsrechten] plaatsvindt. Gegeven die definitie is marktfalen dus een oxymoron. Er is geen marktfalen. (Een oxymoron is een tegenstelling waarbij het gaat om twee begrippen die op het eerste gezicht niet samen lijken te gaan, al worden ze wel zo gepresenteerd. Bekende voorbeelden van het oxymoron zijn “de oorverdovende stilte” en “het publieksgeheim”. Zo is een geheim juist niet breed bekend.)

Als transacties vrijwillig zijn, kan er alleen sprake zijn van marktfalen als er sprake is van dwang. En de enige die in staat is om op een algemene manier te dwingen is de staat, die het geweldsmonopolie heeft. Als iemand dus van mening is dat er sprake is van marktfalen, zou ik hem aanraden om na te gaan of er sprake is van staatsinterventie in het midden. En als ze vinden dat er geen staatsinterventie in het midden is, stel ik voor dat ze de analyse opnieuw doen, want die is absoluut fout. Marktfalen bestaat niet.

Een voorbeeld van de veronderstelde tekortkomingen van de markt die door de neoklassieken worden beschreven, zijn de geconcentreerde structuren van de economie. Maar zonder functies die toenemende schaalopbrengsten vertonen, net het tegengestelde van de geconcentreerde structuren van de economie, zouden we de economische groei vanaf 1800 tot vandaag niet kunnen verklaren. Kijk, hoe interessant, vanaf 1800, toen de bevolking zich meer dan 8 of 9 keer vermenigvuldigde, het product per hoofd [BBP] meer dan 15 keer groeide. Er zijn toenemende opbrengsten, die extreme armoede van 95% naar 5% brachten.

De aanwezigheid van toenemende opbrengsten impliceert echter geconcentreerde structuren -- wat we een monopolie zouden noemen. Hoe kan het dat iets dat zoveel welvaart heeft gegenereerd voor neoklassieke theoretici een marktfalen is? Neoklassieke economen denken niet logisch. Immers als het model faalt, hoef je niet boos te worden op de werkelijkheid. Je moet boos worden op het model en het veranderen.

Het dilemma van het neoklassieke model is dat ze beweren dat ze de werking van de markt willen perfectioneren door wat zij als mislukkingen beschouwen aan te pakken, maar daarmee openen ze niet alleen de deuren naar het socialisme, maar bedreigen ze ook de economische groei. U ziet het, de overheid is zo gedoem cyclisch te falen.

Zo zou het reguleren van monopolies, het vernietigen van winsten en het vernietigen van stijgende opbrengsten automatisch economische groei vernietigen.

Met andere woorden, elke keer dat je een vermeend marktfalen wilt corrigeren, omdat je niet weet wat de markt is of omdat je verliefd bent geworden op een mislukt model, open je onverbiddelijk de deuren naar het socialisme en veroordeel je mensen tot armoede.

Maar tegenover het theoretische bewijs dat staatsinterventie schadelijk is en het empirische bewijs dat het mislukt is -- omdat het niet anders kon -- is de oplossing die collectivisten zullen voorstellen niet meer vrijheid maar meer regulering, waardoor een neerwaartse spiraal van regels ontstaat totdat we allemaal armer zijn en het leven van ons allemaal afhangt van een bureaucraat die in een chic kantoor zit.

Gezien het eclatante falen van collectivistische modellen en de onmiskenbare vooruitgang van de vrije wereld, werden socialisten gedwongen om hun agenda te veranderen. Ze lieten de klassenstrijd gebaseerd op het economische systeem achter zich en vervingen het door andere vermeende sociale conflicten die even schadelijk waren voor het gemeenschapsleven en de economische groei.

De eerste van deze nieuwe gevechten was de belachelijke en onnatuurlijke strijd tussen mannen en vrouwen. Het liberalisme stelde de gelijkheid tussen de seksen al vast. De grondsteen van ons credo stelt dat "alle mensen gelijk geschapen zijn”, dat we allemaal dezelfde onvervreemdbare rechten hebben die de Schepper ons heeft gegeven, waaronder leven, vrijheid en eigendom.

Het enige waar deze agenda van radicaal feminisme toe heeft geleid is… inderdaad, alweer meer staatsinterventie om het economische proces te belemmeren, door banen te geven aan bureaucraten die niets bijdragen aan de maatschappij, of het nu in de vorm van ministeries is of internationale organisaties die deze agenda promoten.

Een ander conflict dat socialisten en Groen naar voren brengen is dat van de mens versus de natuur. Ze beweren dat mensen de planeet beschadigen en dat deze koste wat het kost beschermd moet worden, waarbij ze zelfs zo ver gaan om te pleiten voor bevolkingsbeperkende mechanismen, consuminderen en economisch krimpen tot… ja, tot welk niveau? Dat kunnen ze elf niet beantwoorden (want niet becijferbaar) .

Helaas zijn deze schadelijke ideeën sterk doorgedrongen in onze samenleving. Neomarxisten zijn erin geslaagd om het gezond verstand van het Westen te coöpteren. Dit hebben ze bereikt door zich de media, de cultuur, de universiteiten en ja, ook internationale organisaties toe te eigenen. Dit laatste is misschien wel het ernstigste geval omdat dit instellingen zijn die een enorme invloed hebben op de politieke en economische beslissingen van de landen die deel uitmaken van bilaterale organisaties.

Gelukkig zijn er steeds meer van ons die onze stem durven te verheffen. Zoals de kandidaten van Voor U. Omdat we zien dat, als we deze ideeën niet frontaal bestrijden, het enige mogelijke lot is dat we steeds meer staat, meer regelgeving, meer socialisme, meer armoede, minder vrijheid en dus een slechtere levensstandaard zullen hebben.

Het Westen is deze weg helaas al ingeslagen. Ik weet dat het voor velen belachelijk klinkt om te zeggen dat het Westen zich tot het socialisme heeft gekeerd. Maar het is alleen belachelijk voor zover je je beperkt tot de traditionele economische definitie van socialisme, die stelt dat het een economisch systeem is waarbij de staat eigenaar is van de productiemiddelen.

Deze definitie moet naar mijn mening worden aangepast aan de huidige omstandigheden. Vandaag de dag hoeven staten niet direct de productiemiddelen te controleren en elk aspect van het leven van individuen beheersen. Met instrumenten als het drukken van geld, schulden, subsidies, rentecontrole, prijscontroles en regelgeving om zogenaamd "marktfalen" te corrigeren, kunnen ze het lot van miljoenen mensen controleren.

Zo kom ik op het punt dat, onder verschillende namen of vormen, een groot deel van het politieke aanbod dat algemeen geaccepteerd wordt in de meeste Westerse landen collectivistische varianten zijn. Of ze zichzelf nu openlijk communistisch noemen, of socialistisch, sociaaldemocratisch, christendemocratisch, neo-keynesiaans, progressief, populistisch, nationalistisch of globalistisch. In wezen zijn er geen echte verschillen. Ze vinden allemaal dat de staat alle aspecten van het leven van individuen moet bepalen. Ze verdedigen allemaal een model dat in strijd is met het model dat de mensheid naar de meest spectaculaire vooruitgang in haar geschiedenis heeft geleid.

Ik wil de politiek in om iedereen uit te nodigen om terug te keren naar het pad van welvaart. Economische vrijheid, beperkte overheid en onbeperkt respect voor privébezit zijn essentiële elementen voor economische groei. Dit fenomeen van verarming door collectivisme is geen fantasie. Het is ook geen fatalisme. Het is een realiteit die wij vandaag heel goed kennen. We hebben het al meegemaakt. Want zoals ik al eerder zei, sinds we besloten om het model van vrijheid dat ons rijk had gemaakt op te geven, zitten we gevangen in een neerwaartse spiraal waarin we elke dag armer en armer werden.

We hebben het al meegemaakt, 1929. En ik wil jullie waarschuwen voor wat er kan gebeuren als de landen van het Westen, die rijk zijn geworden met het model van vrijheid, doorgaan op dit pad van dogmatische overheidsslavernij. Er is het empirische bewijs dat het niet uitmaakt hoe rijk je bent, hoeveel natuurlijke hulpbronnen je ook hebt, hoe geschoold de bevolking ook is, hoe goed opgeleid ze ook is, hoeveel goudstaven er ook in de schatkist van de centrale bank zitten. Als je maatregelen neemt die de vrije werking van markten, vrije concurrentie en vrije prijssystemen belemmeren; als je handel belemmert, als je privébezit aantast, is het enige mogelijke lot armoede.

We hebben geen andere keuze dan met een dikke rode stift, weliswaar doordacht, door de overheid te gaan. Ik noem het een hyper sanering van politieke mandaten, ministeries, kabinetten, allerlei overheidsinstanties en het legioen ambtenaren. De staat ontvetten levert jaarlijks miljarden. Zie het als crisismanagement noodzakelijk voor een slankere, efficiëntere overheidsservice die een massa minder belastingen nodig heeft om zich te voeden.

Tot slot wil ik een boodschap achterlaten voor alle mensen.

Laat je niet intimideren door de politieke kaste of door de parasieten die van de staat leven. Geef je niet over aan een politieke klasse die alleen zichzelf aan de macht wil houden en haar privileges wil behouden.

Jullie, werkers en ondernemers, zijn sociale weldoeners.

Jullie zijn helden.

Jullie zijn de scheppers van de meest buitengewone periode van welvaart die we ooit hebben meegemaakt.

Laat niemand jullie vertellen dat jullie ambitie immoreel is.

Geef niet toe aan de opmars van de staat.

De staat is niet de oplossing.

De staat is het probleem zelf.

Jullie zijn de ware hoofdrolspelers in dit verhaal. En weet dat jullie vanaf vandaag in Voor U er een onwrikbare bondgenoot hebben.